Dette spørsmålet kom opp på ein lunsjpause på kurset eg går. Praten gjekk i «korfor kan ikkje ein jente bli samen med ei fyr i venne kretsen?» Eller “kor singel er ein når ein er singel?” Kva verdiar har vi med oss i sekken? Og kor går eins egne grense på kven ein blir samen med? Eg fekk spørsmålet om eg er singel og viss eg skulle bli samen med noken kva verdiar ville eg løfte høgare?
Eg begynte å tenkje litt på det der. Kva verdiar har eg som kanskje dei fleste i klassen min ikkje har ? Kva er viktig for meg ? Kva forventar eg meg frå ei fyr for å bli betre kjent ?
Dette er interessante spørsmål.
Personlig tenkjer eg at, ettersom eg tenkjer konkret, treng eg konkrete handlingar. Viss det er ei fyr som er interessert i meg, må han kunne sei meir enn «hei» for at eg skal forstå kva han vil ha ut av situasjonen. Så «treg» er eg… Å bare tilby seg å kjøpe ein kaffe er ikkje nok for min hjerne å skjønne om han legger noka meir i det.
Han bør vite kva han f.eks. bør spørje meg om. Men viss han bare er hyggelig skjønner eg ikkje noka. Dette har nok å gjere med at eg blitt «dumpet» og såret å ikkje tørr å ha trua på at «noken kan vere interessert av meg». Derimot er eg flink på å gi komplement, og eg begynner å bli betre på å ta imot og. Eller så har dette å gjere med at eg over lang tid i mitt liv bare hat “gute vener”..
Har eg «meir krav» på meg sjøl og på den eg møter? Eller lærer vi dette noka stad etter vegen ?
Kor singel er ein når ein er singel?
Men korleis vil han vite korleis eg tenkjer å ikkje tenkjer viss han aldri spør ? Korleis vil han vite korleis han bør gjere for å «nå fram til meg» viss eg ikkje klarer og kommunisere med han ? Kor “finner vi vår partner” viss det ikkje er i venne-kretsen ?
Viss eg blir stille å ikkje har noka å sei, pleiar eg å vere interessert i ei fyr, men det hjelper jo ikkje særleg mykje. Det er ingen «vinn-vinn situasjon» der, nei det er rett inn i ei vegg vil eg påstå.
Korfor blir det vanskeligare jo eldre ein blir ?
Kven er det som sei at det «blir verre jo eldre ein blir» ?
Om å vere singel… Eg har vuri singel ei lang periode i mitt liv. Mange grunner til det og eg har hat det både greie og flotte periodar, men det kommer alltid ein dag når eg ikkje vil vere singel lenger. Men eg kan jo ikkje bare «ta fyrste beste» det fungere jo ikje sån heller. Korleis gjer eg det då ? Korleis kan eg få ein kjærast ?
Korfor skal det vere så treg mannfolk her i Norge?
Eg har erfaring frå fleire forskjellige chatter og «treff den rette her» uten hell. Korfor, Jo fordi mannfolka ta så lang tid på seg å bestemme «kven den heldige er». Eg har vuri på altfor mange dater for å vite kva ein ikkje skal sei eller gjere. Alt for mange til å forsette på den vegen. Eg ga opp. Mitt mål er å treffe ein «In Real Life», eg håpar bare at det ikkje tar lika lang tid framover som eg allereie har vuri singel !
Eg har slutte med å forvente meg ting. Dumt? Ja kanskje. Men korfor skal eg bruke tid på å gruble «på om han er interessert i meg» ? Når «han» ikkje sei noka eller ikkje viser noka konkret. Kva vil han då? Eg skjønner jo ikkje «den normale måten» … Viss eg skulle klare ein date med ei fyr i min smak, så er min erfaring at han er ikkje interessert på same måte og vil bare bli venner.
Eg treng ikkje fleire «gute vener», eg har nok !!
Eg vil ha ei kjærast som vil bli min mann !!
Kor singel kan ein eigentlig bli ?
mia-simone. svenberg 